George R. R. Martin "Gra o Tron", Stieg Larsson "Millenium. Dziewczyna, która igrała z ogniem" - mini recenzja

Cóż można powiedzieć o powieści, o której powiedziano już wszystko? Na pewno to, że warto ją przeczytać, zanim obejrzycie święcący tryumfy serial. Zasada ta odnosi się zresztą do większości ekranizacji. Zawsze lepiej znać oryginał, a już na pewno w przypadku takim jak ten, gdy powieść-matka jest ogólnoświatowym klasykiem w swoim gatunku. 

O co chodzi, wie z grubsza każdy. Eddard Stark  lord Winterfell, zostaje wezwany przez swojego przyjaciela, króla, by objął funkcję Królewskiego Namiestnika w stolicy Królestwa. Chcąc, nie chcąc, Ned wyrusza ze swojego domostwa i wraz z całą rodziną zostaje wciągnięty w wir spisków i intryg, mogących rozbić w pył panujący kruchy pokój.

Gra o Tron ma wiele zalet. Jedną z nich jest wielowątkowość. Martin pokazuje nam wydarzenia oczami kolejnych bohaterów, dzięki czemu zyskujemy szerszą perspektywę i możemy ujrzeć szerszy plan toczącej się opowieści. Każdy bohater to inny człowiek i inne ambicje, mamy więc zaserwowany intrygujący przekrój przez ludzkie charaktery.

Wrażenie robi rozmach fabularny. Mamy tu nie tylko dworskie intrygi, ale także wielką politykę, tajemnicze i nadnaturalne zagrożenie z mroźnej północy i odległą, acz realną perspektywę wojny z dziedziczką poprzedniego króla. Wszystko zakrojone na daleko więcej niż jeden tom. Nie każdemu ten manewr podejdzie, ale w tym przypadku nie da się po prostu inaczej. Ta historia zasługuje na to, by być opowiedzianą.

Po Grę o Tron sięgnąłem po raz drugi, chcąc sobie dokładnie przypomnieć w jakim miejscu Martin zostawił akcję. Lektura została przeze mnie zakończona z odczuciem, że jest to jedna z tych powieści, które czyta się z taką samą przyjemnością niezależnie od tego, który raz ląduje na tzw. tapecie.

9/10

Drugi tom niezwykle popularnej trylogii kryminalnej „Made in Sweden”. Autorowi nie było dane doczekać międzynarodowego sukcesu swojego dzieła, zmarł krótko przed ukazaniem się pierwszego tomu. Pozostawił po sobie historię, która z początku była szalenie interesująca. Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet to trzymający w napięciu kryminalny thriller z wciągającą fabułą i nietuzinkowymi bohaterami. I to właśnie bohaterowie są najlepszym, co otrzymujemy tym razem. Reszta jest niestety nieco gorsza.

To, co rzuca się w oczy już na samym początku, to fakt, że powieść strasznie długo się rozkręca. Właściwie do połowy jest mocno nudno, Salander snuje się po świecie, a autor przygotowuje grunt pod zakończenie, wszystko jednak dzieje się bardzo niemrawo. Brak tu zaskoczenia, jakie przynosiły niektóre wątki w Mężczyznach.

Bohaterowie, jak już wspomniałem, są chyba najmocniejszym punktem Dziewczyny. Dlaczego?  Bo wiele się nie zmienili i są tacy, jakimi ich polubiliśmy. Lisbeth wciąż jest tą samą, intrygującą młodą kobietą, a i Mikael jest podobny do siebie - irytujący, sumienny i lojalny. Podręcznikowy bohater pozytywny.

Dosyć mocno irytuje za to wciskanie do powieści na siłę wątków dotyczących seksualności. Ten sypia z tą, tamta z tamtą, a jeszcze ktoś inny przeżywa cudowne chwile w trójkącie. Owe wtręty nie wnoszą do akcji absolutnie nic, mają chyba na celu pokazanie jak otwarte jest społeczeństwo w Szwecji. Tylko po co? Nie widzę tu żadnego fabularnego uzasadnienia takiego zabiegu, tylko polityczną poprawność.

Intryga z kolei, mimo, że gorsza niż poprzednio, wciąż potrafi zainteresować. Kolejne rozdziały, trzeba przyznać, czyta się dosyć szybko i zazwyczaj bez znużenia. Z tym, że to bardziej sensacja, niż kryminał czy thriller. Co niekoniecznie jest krokiem we właściwym kierunku.

6/10